Pesten. Gepest worden. De grens tussen plagen en pesten is soms flinterdun. Soms gaat wat onschuldig geplaag over in vervelend gepest. Soms ervaart iemand wat onschuldig geplaag als gepest worden. Is plagen wel zo onschuldig en waar ligt die grens?
Deze grens wordt opgezocht in de prachtige voorstelling die Het Gevolg nog tot eind deze maand op verschillende podia zal neerzetten. Ze groeide voort uit het boek van Jan De Kinder. Rood. Een autobiografisch verhaal, zo blijkt. Een verhaal dat live verteld wordt, aangevuld met ervaringen van de andere spelers. Mensen die zelf gepest en gekwetst werden. Of het onder hun ogen zien of zagen gebeuren. Deze gekwetste mensen stellen zich ongelooflijk kwetsbaar op. Hun verhaal verweven ze zo puur met het verhaal van Jan. Jan tekent met een camera boven zijn hand, projectie op doeken achteraan het podium. Hij vertelt droog, ontdaan van alle emotie, alsof hij bij jou aan de tafel zit. Zijn verhaal komt recht binnen...
Ik zat in een zaal vol schoolkinderen die opgewonden en lacherig plaatsnamen, geluidjes maakten toen het licht uitging en de gitarist zachtjes begon te spelen. Gaandeweg veranderde hun houding. Het verhaal kwam binnen. Heftig. Na de voorstelling was er tijd en ruimte voor vragen. Een meisje vertelde dat ze zich zo herkende. Dat ze zelf ook gepest werd. Ze begon te huilen en werd getroost. Omarmd door een zaal onthutste kinderen. Of het verhaal echt gebeurd was, wat de betekenis was van die indiaan, waarom er die tekening van de vogels tussen zat en dat die laatste tekening wel heel erg mooi was. Of er ook een boek van was, want dat wilde een meisje nu wel heel erg graag gaan lezen…

Gaan zien, die voorstelling!