Het is bedtijd. De jongens hebben net nieuwe rode en gele kaarten gemaakt. Het ziet er niet naar uit dat hun voetbalmatch snel gedaan zal zijn. Maar de jongste moet nu echt wel naar bed. Sinds enkele dagen staat het dikke boek van Kikker en Pad op ons leesmenu. Elke avond kiest zoonlief een verhaal uit het boek. Hij vindt dat Kikker meer bij Pad op bezoek gaat dan omgekeerd. Vindt Kikker echt wel een kikker maar twijfelt aan Pad. Maar vanavond primeert het voetbal. "Kikker en Pad zijn uit het boek ontsnapt!" probeer ik. Hij kijkt, fronst zijn wenkbrauwen, maar gaat gewoon verder met uitdelen van rode en gele kaarten. Ik doe een tweede poging: "Ze zijn al in slaap gevallen..." Hij blaast op zijn fluit. De match is gedaan. Met z'n tweeën komen ze de trap op. Tanden poetsen, pyjama's aan. Ik zit al klaar met Kikker en Pad. Zelfs de oudste haast zich om mee het boek in te duiken. Hij gniffelt. Dubbele pret. De verhalen zitten nog in zijn geheugen. Hij geniet van zijn broer. Hoe zijn kleine broer reageert, geniet, commentaar geeft. En ik bevries de tijd... Hou dit vast. Voor eeuwig en altijd.