Onze jongste was 9 maanden toen hij in ons nestje landde. De maanden daarvoor bracht hij door in een weeshuis. Hij deelde zijn bedje met heel veel andere baby's. Hij deelde ook de verzorgsters met al deze baby’s. Verzorgsters die enkel tijd hadden om te voeden en te verschonen. En af en toe een baby in een relax te zetten. Ik hoop dat ze veel zongen, en lieve woordjes in al die hunkerende babyoortjes fluisterden. Ik hoop dat ze af en toe ook tijd hadden om kusjes te geven, te aaien, te koesteren…
Onze jongste moest heel erg wennen aan al die exclusieve aandacht toen hij in ons nestje kwam. De eerste maanden bracht hij zo goed als voortdurend door in de draagzak. Dicht bij mama. Het was soms een geworstel. Hij duwde zich af, keerde zijn hoofd om als we te dicht kwamen. We koesterden, aaiden, zongen, vertelden verhalen, wiegden, fluisterden ontelbaar veel lieve woordjes in zijn oortjes. Het geworstel werd minder. Zijn blik zocht stilaan de onze. Het hechten kon beginnen.
Elke avond, voor het slapengaan, nam ik of mijn man hem mee in ons bed. Daar lag Zaza op ons te wachten. Zaza ging ook slapen, en zei eerst al haar knuffels wel te rusten. Allemaal met een eigen ritueel. Elke avond vertelden wij dit verhaal en deden ook wat Zaza deed bij haar knuffels: een aaitje, een knuffel en een kriebel, een wiegeliedje en een zoen.. We probeerden soms ook een ander boekje. Er zijn zoveel mooie, rustgevende slaapboekjes. Maar die hebben lang moeten wachten. Hij wou Zaza. Enkel Zaza. Avond na avond, een jaar aan een stuk.
Gehecht aan Zaza en gehecht aan ons.  
Verhalen verbinden.